Déclinaison / Conjugueur latin
accognosco - Diathèse active
(accognosco, accognoscis, accognovi, accognoscĕre, accognitum)
verbe transitif III conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | accognosco |
| II sing. | accognoscis |
| III sing. | accognoscit |
| I plur. | accognoscĭmus |
| II plur. | accognoscĭtis |
| III plur. | accognoscunt |
| IMPARFAIT |
| I sing. | accognoscēbam |
| II sing. | accognoscēbas |
| III sing. | accognoscēbat |
| I plur. | accognoscebāmus |
| II plur. | accognoscebātis |
| III plur. | accognoscēbant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | accognoscam |
| II sing. | accognosces |
| III sing. | accognoscet |
| I plur. | accognoscēmus |
| II plur. | accognoscētis |
| III plur. | accognoscent |
| PARFAIT |
| I sing. | accognovi |
| II sing. | accognovisti |
| III sing. | accognovit |
| I plur. | accognovĭmus |
| II plur. | accognovistis |
| III plur. | accognovērunt, accognovēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | accognovĕram |
| II sing. | accognovĕras |
| III sing. | accognovĕrat |
| I plur. | accognoverāmus |
| II plur. | accognoverātis |
| III plur. | accognovĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | accognovĕro |
| II sing. | accognovĕris |
| III sing. | accognovĕrit |
| I plur. | accognoverĭmus |
| II plur. | accognoverĭtis |
| III plur. | accognovĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | accognoscam |
| II sing. | accognoscas |
| III sing. | accognoscat |
| I plur. | accognoscāmus |
| II plur. | accognoscātis |
| III plur. | accognoscant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | accognoscĕrem |
| II sing. | accognoscĕres |
| III sing. | accognoscĕret |
| I plur. | accognoscerēmus |
| II plur. | accognoscerētis |
| III plur. | accognoscĕrent |
| PARFAIT |
| I sing. | accognovĕrim |
| II sing. | accognovĕris |
| III sing. | accognovĕrit |
| I plur. | accognoverĭmus |
| II plur. | accognoverĭtis |
| III plur. | accognovĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | accognovissem |
| II sing. | accognovisses |
| III sing. | accognovisset |
| I plur. | accognovissēmus |
| II plur. | accognovissētis |
| III plur. | accognovissent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | accognoscĕ |
| II plur. | accognoscĭte |
| FUTUR |
| II sing. | accognoscĭto |
| III sing. | accognoscĭto |
| II plur. | accognoscitōte |
| III plur. | accognoscunto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| accognoscens, –entis |
| FUTUR |
| accognitūrūs, –a, –ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| accognoscĕre |
| PARFAIT |
| accognovisse |
| FUTUR |
| Singolare: | accognitūrūm, –am, –ūm esse |
| Plurale: | accognitūros, –as, –a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | accognoscendi |
| Datif: | accognoscendo |
| Accusatif: | ad accognoscendum |
| Ablatif: | accognoscendo |
| SUPIN |
| accognitum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:ACCOGNOSCO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|
