Déclinaison / Conjugueur latin
deiudico - Diathèse active
(deiudico, deiudicas, deiudicavi, deiudicāre, deiudicatum)
verbe transitif I conjugaison
Voir la traduction de ce mot
| PRÉSENT |
| I sing. | deiudico |
| II sing. | deiudicas |
| III sing. | deiudicat |
| I plur. | deiudicāmus |
| II plur. | deiudicātis |
| III plur. | deiudicant |
| IMPARFAIT |
| I sing. | deiudicābam |
| II sing. | deiudicābas |
| III sing. | deiudicābat |
| I plur. | deiudicabāmus |
| II plur. | deiudicabātis |
| III plur. | deiudicābant |
| FUTUR SIMPLE |
| I sing. | deiudicābo |
| II sing. | deiudicābis |
| III sing. | deiudicābit |
| I plur. | deiudicabĭmus |
| II plur. | deiudicabĭtis |
| III plur. | deiudicābunt |
| PARFAIT |
| I sing. | deiudicavi |
| II sing. | deiudicavisti |
| III sing. | deiudicavit |
| I plur. | deiudicavĭmus |
| II plur. | deiudicavistis |
| III plur. | deiudicavērunt, deiudicavēre |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | deiudicavĕram |
| II sing. | deiudicavĕras |
| III sing. | deiudicavĕrat |
| I plur. | deiudicaverāmus |
| II plur. | deiudicaverātis |
| III plur. | deiudicavĕrant |
| FUTUR ANTÉRIEUR |
| I sing. | deiudicavĕro |
| II sing. | deiudicavĕris |
| III sing. | deiudicavĕrit |
| I plur. | deiudicaverĭmus |
| II plur. | deiudicaverĭtis |
| III plur. | deiudicavĕrint |
| PRÉSENT |
| I sing. | deiudicem |
| II sing. | deiudices |
| III sing. | deiudicet |
| I plur. | deiudicēmus |
| II plur. | deiudicētis |
| III plur. | deiudicent |
| IMPARFAIT |
| I sing. | deiudicārem |
| II sing. | deiudicāres |
| III sing. | deiudicāret |
| I plur. | deiudicarēmus |
| II plur. | deiudicarētis |
| III plur. | deiudicārent |
| PARFAIT |
| I sing. | deiudicavĕrim |
| II sing. | deiudicavĕris |
| III sing. | deiudicavĕrit |
| I plur. | deiudicaverĭmus |
| II plur. | deiudicaverĭtis |
| III plur. | deiudicavĕrint |
| PLUS-QUE-PARFAIT |
| I sing. | deiudicavissem |
| II sing. | deiudicavisses |
| III sing. | deiudicavisset |
| I plur. | deiudicavissēmus |
| II plur. | deiudicavissētis |
| III plur. | deiudicavissent |
| IMPÉRATIF |
| PRÉSENT |
| II sing. | deiudica |
| II plur. | deiudicāte |
| FUTUR |
| II sing. | deiudicāto |
| III sing. | deiudicāto |
| II plur. | deiudicatōte |
| III plur. | deiudicanto |
 |
| PARTICIPE |
| PRÉSENT |
| deiudicans, –antis |
| FUTUR |
| deiudicatūrūs, –a, –ūm |
| INFINITIF |
| PRÉSENT |
| deiudicāre |
| PARFAIT |
| deiudicavisse |
| FUTUR |
| Singolare: | deiudicatūrūm, –am, –ūm esse |
| Plurale: | deiudicatūros, –as, –a esse |
| GERUNDIF |
| Génitif: | deiudicandi |
| Datif: | deiudicando |
| Accusatif: | ad deiudicandum |
| Ablatif: | deiudicando |
| SUPIN |
| deiudicatum |
Voir la forme passive de ce verbe
Parcourir le dictionnaire
A
B
C
D
E
F
G
H
I
J
K
L
M
N
O
P
Q
R
S
T
U
V
W
X
Y
Z
{{ID:DEIUDICO100}}
---CACHE---
|
Visitez nos sites:
En français
In english
In Deutsch
En español
Em portugues
По русски
Στα ελληνικά
|
Ën piemontèis
|
