GRAND DICTIONNAIRE LATIN OLIVETTI

Déclinaison / Conjugueur latin


 Chercher dans les formes fléchies


effūtĭo - Diathèse active

(effūtĭo, effūtis, effutii, effūtīre, effutitum)

verbe transitif e intransitif IV conjugaison

Voir la traduction de ce mot



FORME ACTIVE:
INDICATIF
PRÉSENT
 I sing. effūtĭo
 II sing. effūtis
 III sing. effūtit
 I plur. effūtīmus
 II plur. effūtītis
 III plur. effūtĭunt
IMPARFAIT
 I sing. effūtiēbam
 II sing. effūtiēbas
 III sing. effūtiēbat
 I plur. effūtiebāmus
 II plur. effūtiebātis
 III plur. effūtiēbant
FUTUR SIMPLE
 I sing. effūtĭam
 II sing. effūtĭes
 III sing. effūtĭet
 I plur. effūtiēmus
 II plur. effūtiētis
 III plur. effūtĭent
PARFAIT
 I sing. effutii o effutivi
 II sing. effutiisti o effutivisti
 III sing. effutiit o effutivit
 I plur. effutiĭmus o effutivĭmus
 II plur. effutiistis o effutivistis
 III plur. effutiērunt o effutivērunt, ēre
PLUS-QUE-PARFAIT
 I sing. effutiĕram o effutivĕram
 II sing. effutiĕras o effutivĕras
 III sing. effutiĕrat o effutivĕrat
 I plur. effutierāmus o effutiverāmus
 II plur. effutierātis o effutiverātis
 III plur. effutiĕrant o effutivĕrant
FUTUR ANTÉRIEUR
 I sing. effutiĕro o effutivĕro
 II sing. effutiĕris o effutivĕris
 III sing. effutiĕrit o effutivĕrit
 I plur. effutierĭmus o effutiverĭmus
 II plur. effutierĭtis o effutiverĭtis
 III plur. effutiĕrint o effutivĕrint
SUBJONCTIF
PRÉSENT
 I sing. effūtĭam
 II sing. effūtĭas
 III sing. effūtĭat
 I plur. effūtiāmus
 II plur. effūtiātis
 III plur. effūtĭant
IMPARFAIT
 I sing. effūtīrem
 II sing. effūtīres
 III sing. effūtīret
 I plur. effūtirēmus
 II plur. effūtirētis
 III plur. effūtīrent
PARFAIT
 I sing. effutiĕrim o effutivĕrim
 II sing. effutiĕris o effutivĕris
 III sing. effutiĕrit o effutivĕrit
 I plur. effutierĭmus o effutiverĭmus
 II plur. effutierĭtis o effutiverĭtis
 III plur. effutiĕrint o effutivĕrint
PLUS-QUE-PARFAIT
 I sing. effutiissem o effutivissem
 II sing. effutiisses o effutivisses
 III sing. effutiisset o effutivisset
 I plur. effutiissēmus o effutivissēmus
 II plur. effutiissētis o effutivissētis
 III plur. effutiissent o effutivissent
IMPÉRATIF
PRÉSENT
 II sing. effūti
 II plur. effūtīte
FUTUR
 II sing. effūtīto
 III sing. effūtīto
 II plur. effūtitōte
 III plur. effūtiunto
PARTICIPE
PRÉSENT
 effūtiens, –ientis
FUTUR
 effutitūrūs, –a, –ūm
INFINITIF
PRÉSENT
 effūtīre
PARFAIT
 effutiisse o effutivisse
FUTUR
 Singolare: effutitūrūm, –am, –ūm esse
 Plurale: effutitūros, –as, –a esse
GERUNDIF
 Génitif: effūtiendi
 Datif: effūtiendo
 Accusatif: ad effūtiendum
 Ablatif: effūtiendo
SUPIN
 effutitum

Voir la forme passive de ce verbe

<<  effūtiens effūtĭor  >>

Parcourir le dictionnaire

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z


Parcourir les dictionnaire latin à partir de:



{{ID:EFFUTIO100}} ---CACHE---